Het is vrijdagavond 22 maart als 5 enthousiaste deelnemers aan de PaasChallenge de kerkzaal betreden. Geen tijd om de jas uit te doen, want via video-boodschappen krijgen ze meteen te horen dat ze, in hun hoedanigheid als vrienden van Jezus, niet veilig zijn en op weg moeten.
Haastig en op hun hoede spoeden ze zich naar opeenvolgende plekken in het dorp waar brieven verstopt zijn met persoonlijke vragen. Deze zijn gelinkt aan de ervaring dat zij, als vrienden van Jezus, hem op dat moment in het verhaal hebben verloren.
Ter sprake komen vragen als ‘Heb jijzelf wel eens iemand verloren in je leven? Of is er een situatie in jouw leven die je heel graag anders zou zien? Wat geeft jou een machteloos of verdrietig gevoel als je denkt aan de ellende in de wereld?’ Maar vervolgens ook ‘Wat helpt jou als jij je verdrietig, machteloos of boos voelt? Wat of wie geeft jou dan houvast?’
Tijdens onze verplaatsingen in het donker voegt haast ongemerkt iemand in, iemand die met ze in gesprek gaat, vragen stelt, een spel met ze speelt en daarna ongemerkt weer verdwijnt (met dank aan Rembert Oldenboom). Zo ervaren de deelnemers hoe het is om een ‘Emmaüsganger’ te zijn; Jezus is doodgegaan, maar kan ook opeens zomaar bij je zijn. Lijden is onderdeel van het leven én Jezus kan dan bij je zijn terwijl je het niet door hebt. Wellicht dringt ook pas na enige tijd bij de deelnemers door hoe bijzonder deze PaasChallenge was.
Pieter Terpstra en Max van der Zwaag.